وقتی یک زالوی آرواره دار، شکارش را گاز گرفته بادکش را با محکم نگه داشتن بدنش در مکان مورد نظر نگه می دارد، از آرواره های دندانه دار و نیمه دوارش استفاده می کند و سپس در پوست میزبان ماده ای ترشح می شود. چنین مکانیسمی در چسبیدن زالو به میزبان از طریق بادکش کمک می کند. ترشح بزاقی زالو شامل مواد ضد انعقاد و هیستامین است که ایجاد زخم کرده، در نهایت زالو بدنش را شل می کند تا خون جذب شود. این مخلوط مواد ضد انعقاد و هیستامین و برخی مواد دیگر سبب عدم انعقاد یکباره خون در داخل بدن می شود.
برخی زالوها خون خوارند و با مکیدن خون میزبان های انتخابی، غذای خود را تامین می کنند. اگر غذاهای ترجیحی در دسترس نباشد اغلب آنها از دیگر میزبان ها تغذیه می کنند. برخی زالوها از خون انسانها و دیگر پستانداران تغذیه می کنند؛ در حالی که غذای برخی دیگر از زالوها ماهی، قورباغه، لاک پشت یا پرندگان می باشد. برخی زالوها از دیگر زالوهای خون خواری که ممکن است بعد از حمله بمیرند، به عنوان غذا استفاده می کنند. زالوهای خون خوار می توانند چند برابر وزن خودشان در یک وعده غذایی خون ببلعند. بعد از تغذیه زالو به یک نقطه ی تاریک برمی گردد. هضم غذا در زالو کند است؛ این امر زالو را قادر می سازد که دوره ای بسیار طولانی بیش از چندین ماه گرسنگی را تحمل کند. یک زالوی گرسنه به نور و محرک های شیمیایی بسیار حساس است.
