وقتی یک زالوی آرواره دار، شکارش را گاز گرفته بادکش را با محکم نگه داشتن بدنش در مکان مورد نظر نگه می دارد، از آرواره های دندانه دار و نیمه دوارش استفاده می کند و سپس در پوست میزبان ماده ای ترشح می شود. چنین مکانیسمی در چسبیدن زالو به میزبان از طریق بادکش کمک می کند. ترشح بزاقی زالو شامل مواد ضد انعقاد و هیستامین است که ایجاد زخم کرده، در نهایت زالو بدنش را شل می کند تا خون جذب شود. این مخلوط مواد ضد انعقاد و هیستامین و برخی مواد دیگر سبب عدم انعقاد یکباره خون در داخل بدن می شود.