وقتی یک زالوی آرواره دار میزبان خود را گاز می گیرد، مکنده خود را محکم به بدن او می چسباند و با آرواره های دندانه دار نیمه حلقوی، مانند اره کمی آن را می برد. و با ایجاد یک بریدگی در پوست یک مایع لزج (موکوس) را از نفروپورس ها (منافذ خارجی روی اندام های کلیه شکل مانند) ترشح می کنند. این مایع کمک می کند تا مکنده کاملاً بچسبد. یک ترشح بزاق مانند شامل مواد ضد انعقاد و هیستامین تمام زخم را فرا می گیرد، و زالو بدن خود را در حال استراحت قرار می دهد، تا خون وارد معده اش شود. ترکیب این ترشح باعث جاری شدن خون می شود و ازلخته شدن آن در داخل بدن زالو پیش گیری می کند. یک نوع باکتری در شکم زالو  به هضم خون کمک می کند و ثابت شده است که نوع باکتری بر حسب نوع زالو و نوع میزبان متغییر است. این باکتری همچنین از رشد باکتری های عامل فساد (گندیدگی) خون جلوگیری می کند.