اغلب زالوهای خانواده ی هیرودینیده عادت به خون خواری دارند و خون شکار خود را می مکند. یک زالو با بادکش خلفی اش به شکار می چسبد و سپس با بادکش قدامی فعالیت تغذیه ای خود را آغاز می کند. آرواره ی تیغه ای شکل و دندان دار زالو از دهان بیرون آمده و شبیه به اره حرکت می کنند. این امر باعث ایجاد بریدگیY شکل یا سه دندانه ای در پوست میزبان می گردد که با یک ماده (با منشا ناشناخته) بی حس می شود. رگ های جلدی باز می شوند خون تراوش شده به سمت محفظه ی پیش دهانی، حفره دهانی و حلق ماهیچه ای مکیده می شود. مواد فعال، هیرودین یا ضدانعقاد که با ترشح بزاق روی زخم جاری می شوند از لخته شدن خون حتی بعد از این که زالو خود را از شکار خود جدا کرده است جلوگیری می کنند.
برخی زالوها خون خوارند و با مکیدن خون میزبان های اننتخابی غذای خود را تامین می کنند. اگر غذاهای ترجیحی در دسترس نباشد اغلب انها از دیگر میزبان ها تغذیه می کنند . برخی زالوها از خون انسان ها و دیگر پستانداران تغذیه می کننند، در حالی که غذای برخی دیگر از آنها ماهیها، قورباغه ها ، لاک پشت ها یا پرندگان می باشد. برخی زالوها از دیگر زالوهای خون خواری که ممکن است بعد از حمله بمیرند، به عنوان غذا استفاده می کنند. زالوهای خون خوار می توانند چند برابر وزن خودشان در یک وعده غذایی خون ببلعند. بعد از تغذیه زالو به یک نقطه تاریک بر می گردد. هضم غذا در زالو کند است؛ این امر زالو را قادر می سازد که دوره ای بسیار طولانی بیش از چندین ماه گرسنگی را تحمل کند. یک زالوی گرسنه به نور و محرک های شیمیایی بسیار حساس است.
